Θέατρο Κερκύρας

ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΩΝ ΟΨΕΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΡΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ: Α.ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ – Β.ΓΚΙΚΑΠΕΠΠΑΣ – Ε.ΜΑΝΤΖΙΟΥ – Χ.ΜΑΡΚΟΥ

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ – 2010

ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Η ανάδειξη της πλατείας από αστικό κενό σε αστικό συντελεστή διαδραστικής σημασίας – η έννοια του αστικού δωματίου. Η θεώρηση του προβλήματος ως επιδερμική ανανέωση εξ ορισμού αντιμετωπίζει το πρόβλημα, μόνον ως εικόνα και όχι ως δομικό διορθωτικό μηχανισμό ανάπλασης και ίασης. Ο αστικός σχεδιασμός θεωρεί τη πλατεία, το δημοτικό θέατρο, τη νομαρχία το γυμναστήριο και το στίβο ως ένα σύνολο, έναν πόλο έλξης της κοινωνικής ζωής της πόλης. Η χειρονομία αυτή, ενοποιεί τη δράση και εκτόνωση του θεάτρου αποδίδοντας την ελλείπουσα χρήση στην πλατεία, αφού το αστικό κενό θα συλλειτουργεί ως αστικός πόλος σημαντικών δημοσίων μετώπων – του θεάτρου, της νομαρχίας, του στίβου. Αποτελεί το «αστικό δωμάτιο» με όψεις τα μέτωπα των κτιρίων, συγκεντρώνοντας τις λειτουργίες. Η όψη του θεάτρου προσφέρεται δυνητικά ως σκηνή στην πόλη, αλλά και το αντίστροφο ως θεωρείο της ζωής της πόλης.

Ο Περιβαλλοντικός σχεδιασμός συμπορεύεται αβίαστα με την αρχιτεκτονική πρόταση. Τα παθητικά βιοκλιματικά συστήματα είναι συστατικά του κτιρίου, είναι το υπόβαθρο της αρχιτεκτονικής ποιότητας.

Η εφικτότητα της πρότασης συνεκτιμά την οικονομική αξία της υπάρχουσας κατασκευής, την ελαχιστοποίηση του κόστους αποκαθαίρεσης και προτείνει σημειακές αλλά ουσιαστικές επεμβάσεις στο υφιστάμενο κέλυφος.

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ – ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ Οι κινήσεις στην πλατεία ορίζονται με ισόγειες και υπέργειες διαβάσεις, σε προέκταση εκείνων του αστικού ιστού και των προσπελάσεων στα κτίρια, αφήνοντας έκκεντρα την περιοχή του υπαίθριου θεάτρου, έτσι ώστε να απομονώνεται διακριτικά από την όχληση του δρόμου. Το αστικό κενό αποκτά ιδιότητες θεατρικότητας.

Η ΔΙΑΡΡΗΞΗ ΤΟΥ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Η επεξεργασία των όψεων δεν συρρικνώνεται στη διακόσμηση της επιδερμίδας, αλλά θεμελιώνεται στους κάτωθι χειρισμούς:

Διάτρηση του περιβλήματος για την άρση της σημερινής απομόνωσης – εσωστρέφειας του θεάτρου από τη ζωή της πόλης. Βασική επιδίωξη είναι η αλληλοδιείσδυση της ζωής της πόλης και των δράσεων του θεάτρου.

Αφαίρεση μάζας για τη δημιουργία ημιυπαίθριων ή υπαίθριων βιώσιμων χώρων, που παραπέμπει στην τοπική αρχιτεκτονική με τη συμβολή των εκτεταμένων στοών στη ζωή και την αισθητική της πόλης .

Διατήρηση των υφιστάμενων στοών με την εικόνα της ρυθμικής τάξης, αναγνωρίζοντας τη σημασία της στοάς στη λειτουργία του ιστού και υπενθυμίζοντας το πνευματικό έργο του αρχιτέκτονα Π. Σακελάριου, που επιχείρησε στη δεκαετία του ΄60 την υπόμνηση στις τοξοστοιχίες του ιστορικού κέντρου της Κέρκυρας.

Αναβάθμιση των υψίκορμων κιονοστοιχιών με την ένταξη σε αυτές πορειών, άλλοτε ως επίγεια ράμπα και άλλοτε ως υπερυψωμένη γέφυρα, που τροφοδοτούν τις παρακείμενες δραστηριότητες.

Επεξεργασία των εκτεταμένων ανοιγμάτων στη βάση της ρυθμικής ασυμμετρίας. Η συστάδα στύλων διακυμαινόμενης πυκνότητας, παραπέμπει σε συσχετισμούς μουσικής και αρχιτεκτονικών ρυθμικών μέτρων.

Ανάρτηση ξύλινων υψίκορμων πετασμάτων – φίλτρων εξωτερικά επί του περιβλήματος. Τα κινητά πετάσματα, ενέχουν τις δυνατότητες της ηλιοπροστασίας, της ελεγχόμενης οπτικής απομόνωσης, της αναφοράς στην παραδοσιακή πρακτική   ανάρτησης των εξωτερικών σκίαστρων των ανοιγμάτων, του συνειρμικού συσχετισμού με τα σκηνικά και τη μεταβλητότητα τους, ως χαρακτηριστικό στοιχείο του θεατρικού δράματος.

Σύνθεση διαδοχικών σε βάθος κατακόρυφων επιπέδων, που εμπλουτίζει την αισθητική των όψεων με το πλήθος των φωτοσκιάσεων και τη ζωντάνια από την παρουσία των ανθρώπων.

Ανάδειξη των δομικών χαράξεων στις όψεις, με τη ένταξη των νέων επεμβάσεων στο υπόβαθρο των αξόνων και των δομικών χαρακτηριστικών του υφιστάμενου κτίσματος.

Σύνθεση των επιμέρους στοιχείων των όψεων, (πέτασμα, στοά με κανονικό ρυθμό, συστοιχία διακυμαινόμενης πυκνότητας) στη βάση της οριζοντιότητας, (ως χαρακτηριστικό των μετώπων του ιστορικού κέντρου) και του ασύμμετρου ρυθμού, ώστε να υποβάλλεται η αίσθηση της μουσικότητας, που είναι διάχυτη στη Κέρκυρα.