Δικαστήρια Τρικάλλων

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΤΡΙΚΑΛΛΩΝ

4^ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ – 1999

ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ: A-G ARCHITECTS (Α. ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ – Β. ΓΚΙΚΑΠΕΠΠΑΣ)

Η προσθήκη ενός νέου κτιρίου σε άμεση λειτουργική συνέχεια με το υπάρχον διατηρητέο κέλυφος, ορίζει ως ιδεολογικό πλαίσιο τη θεώρηση και διερεύνηση αυτής της σχέσης. Η παράδοση υπήρξε πάντα μια επινόηση και κυρίως μια πολιτισμική επινόηση¹. Η τυπολογία δεν είναι τίποτε περισσότερο από το πολιτισμικό παράγωγο ενός συλλογικού οράματος μιας συγκεκριμένης εποχής. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε την τυπολογία ή μορφολογία σαν να υπάρχει μία μόνο τυπολογία ή μορφολογία, θεολογικού σχεδόν τύπου. Κάτι τέτοιο αποτελεί διανοητικό φονταμενταλισμό, στη θέση ενός διανοητικού πειραματισμού². Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος της σκέψης από τη μορφή στη διαδικασία, καθορίζει και το πλαίσιο ότι η πόλη διαβάζεται από τη διερεύνηση των διαδικασιών που την απαρτίζουν και όχι το άθροισμα των μορφών που τη διαμορφώνουν. Στο πλαίσιο μιας “ηθικής της επέμβασης” η νέα κτιριακή πράξη ακολουθεί αυτόνομη παρουσία, ενταγμένη όμως στο πλαίσιο ολοκλήρωσης του περιγράμματος του ΟΤ και της θέση του στο αστικό πλέγμα. Το νέο ενσωματώνεται ανεξάρτητα στο υπάρχον συγκροτώντας μια ιδιότυπη σύζευξη. Ένας κεντρικός ενδιάμεσος χώρος μεσολαβεί και συνέχει τις λειτουργίες, ενώ παράλληλα γεφυρώνει τις κλίμακες. Το πρόβλημα δεν είναι η διατήρηση ή ανανέωση των μορφών, αλλά η διαδικασία που δίνει στον αρχιτέκτονα τη δυνατότητα υλοποίησης μιας αρχιτεκτονικής, μιας σχέσης με τους μετασχηματισμούς, με τις αναπαραστάσεις που η ίδια η πόλη προσδίδει στον εαυτό της.³ Περισσότερο από τη στείρα διχοτομία μεταξύ συνέχειας και αποσπασματικότητας (μεταξύ διατήρησης και ανανέωσης) το νέο σύνορο της μνήμης που ανοίγει, είναι αυτό της αμφισημίας. Η αρχιτεκτονική μελέτη πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρει μια ερμηνεία (της ιστορικής Πόλης) που δεν θα καθιστά μάταιη τη δυνατότητα μιας νέας ερμηνευτικής και δεν θα καταναλώνει τους ήδη περιορισμένους πόρους του πλανήτη. Σύνορα, που συνιστούν επίσης μια νέα ηθική δέσμευση (η απάρνηση του μέλλοντος είναι κατ΄ αρχήν άρνηση μιας οποιασδήποτε ηθικής) σε μια κοινωνία ολοένα πιο μαζικοποιημένη και, παρόλα αυτά ολοένα και πιο φαινομενικά ελεύθερη ⁴

¹ Eric Hobsbawn- The invention of tradition

² Carlo Olmo – Η αισθητική των πόλεων – περιοδικό Τεύχος 9

³ Του ιδίου

⁴ Του ιδίου