Αποκατάσταση Πνευματικού Κέντρου Ζαχαρίου και Προσθήκη Κτιρίου Στάθμευσης – Πειραιάς

A΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ – 2015

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ:  A-G ARCHITECTS

Β. ΓΚΙΚΑΠΕΠΠΑΣ- Κ.ΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ – Δ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ – Μ.Ι.ΤΖΑΝΝΕΣ – Χ.ΤΣΙΡΩΝΗ

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ : Α. ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Η προσθήκη κτιρίου στάθμευσης, ως αίτημα συνύπαρξης πλησίον ενός αξιόλογου δείγματος ελληνικού μοντερνισμού, (πνευματικό κέντρο – έργο του Ι.Λιάπη) δεν αποφασίστηκε ως σχέση σύγκρουσης ή σύγκρισης, αλλά ως τρόπος της υλικής εξουδετέρωσής της. Το εργαλείο “έδαφος” γίνεται πολυμήχανο, αποκτώντας ενεργητικό πρωτεύοντα ρόλο και όχι απλά μια επιφάνεια εναπόθεσης αντικειμένων. Αποτελεί το ίδιο ένα εκτεταμένο πεδίο ενοποιητικού χαρακτήρα, που φέρει συνθετικούς χειρισμούς αναδίπλωσης και ολίσθησης. Χειρισμοί άροσης και διείσδυσης, συγκεντρώνουν και εκτονώνουν τον πολιτιστικό χαρακτήρα του όμορου πνευματικού κέντρου, ως βιωματική εμπειρία κατοίκησης ενός βατού φυτεμένου δώματος και μιας πλατείας. Τοπιακοί όροι, διαχείρισης της υλικότητας εδαφών όπως,

–   Επιφάνειες αστικού ανάγλυφου(groundscape)

–   Ζώνες και τοπία φυτεύσεων(greenscape)

– Διείσδυση Υδάτινων επιφανειών(waterscape)

συμπληρώνουν τον τρόπο που αυτό αναπτύσσεται και συνυπάρχει στο χώρο.

ΤΟ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟ ΕΞΑΡΤΗΜΑ

(Αποκατάσταση Πνευματικού Κέντρου κληροδοτήματος Ζαχαρίου, έργο του καθηγητή Ι.Λιάπη-1970)

Η επέμβαση διαπραγματεύεται την αποκατάσταση ενός αστικού αντικειμένου, ενός κτιριακού δείγματος μοντερνισμού, ως ανάδυση αρχών και αντιλήψεων σχεδιασμού. Μια συνθήκη, που ο ίδιος ο τόπος υπαγόρευσε, ως μια διεργασία ιδιοποίησης του τοπογραφικού συστήματος. Παράγεται από αυτόν, ως καθορισμού της σημασίας του σημείου, της επιθυμίας εποπτείας του ανοιχτού ορίζοντα, της ευρύτητας του μεγάλου εσωτερικού, της μεταγραφής της εμπειρίας του πλοίου, του ταξιδιού, έννοιες που αντιστοιχούν στο λεξιλόγιο των προτεταμένων προβόλων, της ελεύθερης διάταξης, της architectural promenade. Ο τόπος γειώνει το κτίριο, ως κτήμα του και εξάρτημα της θέσης, εκθέτει την υλικότητα του ως η τεχνητή εκδοχή βράχου, ως αιώρηση τεχνήματος. Προτείνεται η ολοκλήρωση της διδαχής του, ως κτιριακό κέλυφος και επίδραση, όπως αυτό μελετήθηκε, με μικρές τροποποιήσεις στο εσωτερικό του, σύμφωνες με τον παρόντα χρόνο. Η προσθήκη ενός ρηχού υδάτινου φράγματος, προστατεύει και διαχωρίζει το κτίριο, εκθέτοντας τη μοναδικότητά του ως ακεραιότητα αντικειμένου. Συνδέεται με την όμορη παρέμβαση του ανοιχτού χώρου, ως ένα αδιαίρετο ενιαίο όλον, διατηρώντας την πνευματικότητα της ύλης, αλλά και την υλικότητα της ιδέας του, όπως ο Ι. Λιάπης επιθυμούσε.